Ωχ Ελένη μου..και μανιτάρια αλα κρεμ

  

Μεταξύ 6.00 με 7.00 το πρωί και ενώ ακόμα χαζοκοιμάμε μου έρχεται συνήθως η επιφήτηση για να γράψω στο Balurdo. 
Μετά από αυτό σηκώνομαι φτιάχνω πρωινό για το "καλύτερο μισό" (better half) και ξεκινάω το "μπλοκάρισμα". 
 Γράφω στο κινητό γιατί έχω handy to auto-correction το οποίο μερικές φορές κάνει μεγαλύτερη ζημιά από ότι βοήθεια.
Κάτι το οποίο είναι" ηλίου φαινότερον" οτι παει στραβά, είναι ο ατυχής τονισμός των λέξεων αλλά και η ορθογραφία. Το πρώτο είναι κάτι το οποίο το είχα κουσούρι από μικρός,αν και νόμιζα ότι είχα ξεμπερδέυσει και με τα δυο εδω και χρόνια, η πολυετής παραμονή μου στο εξωτερικό (φτηνές δικαιολογίες) επανέφερε και τα δυο προβλήματα στην επιφάνεια.

Ευχαριστώ για  την ευγενική  παρέμβαση από την κυβερνο-φιλενάδα Ελένη Κ. που μπήκε στον κόπο να διορθώση το χτεσινό κείμενο.

Και τώρα στο ζουμί. Σοφές παροιμίες δεν έχουμε μόνο εμείς στο Γιουνανιστάν, προφανώς και "παίζουν" παντού.
Οι συνάδελφοι μου εδώ στο Ρεπούμπλικα Ιρλάντα, λένε για τον τρόπο με τον οποίο το κράτος και οι ντοπιοί εργατοπατέρες αντιμετωπίζουν τον λαό. "Μας συμπεριφέρονται λες και είμαστε μανιτάρια, μας κρατάνε στο σκοτάδι και μας ταΐζουν κοπριά! (They treat us like mushrooms, they keep us in the dark and they feed us shit)