Μούτσο καπιτάν ί πόκο μαρινέρο

Λοιπόν η μοναξιά είναι το τίμημα, και καλά αν σου αρέσει, πάει στο διάολο, αλλά τι γίνεται στην δική μου περίπτωση όντας κοινωνικό ζώο.
Αλλά όπως προφανώς θα το έχεις ήδη διαπιστώσει διαβάζοντας αυτό το σαβουρομπλόγκ όλο τούτο τον καιρό γιουνανή συντρόφισσα, δεν παίρνει άλλους συμβιβασμούς οπότε γαργάρα η μοναξιά.
Οι ιδέες στην πράξη δεν περιμένουν την "δευτέρα αγωνιστική παρουσία" και αλλά ντεμέκ θάματα από άναρχο-αριστερούς και άλλους σωτήρες να μας σώσουν. Ούτε μένουν κολλημένες με λόγκο στο ουτοπικό αίτημα της άμεσης άμεσης-δημοκρατίας ή στους "έκο τσέμπερς" της ναρκισσιστικής, αμόλυντης, αποστειρωμένης, παστεριωμένης, ορθόδοξα απόλυτης αναρχοαριστεράς, που δεν μπορεί να αποδράσει από τας γραφάς των αναρχοαριστερών σουπερστάρς "δε λάϊκς οφ" Μάρξ, Μπακούνιν, Λένιν και Κροπότκιν.
Ο κόσμος μας αλλάζει ούτως ή άλλως με την συμμετοχή μας στην αλλαγή του ή όχι, το ζήτημα όπως το εξετάζω εγώ,  είναι άν θα βάλουμε πλάτη να αλλάξει προς το δημοκρατικότερο με δημοκρατικό σκοπό και όραμα. Ο εθνικοπατριωτισμός και η πατριαρχία δεν έχουν συγκεκριμένη κομματική ή άλλη πολιτική ταυτότητα, προωθούνται από όλες τις μεριές του κοινωνικοπολιτικού κόσμου με αιχμή του δόρατος την ακροδεξιά.

Η αριστερά/ακροαριστερά όμως δεν είναι χωρίς ευθύνη για την προώθηση των συγκεκριμένων ιδεολογικών κουλτούρων, η άρνηση της ύπαρξης του προβλήματος η μετατόπιση του προβλήματος στο χαμηλότερο σκαλοπάτι των προτεραιοτήτων της, (ο πόλεμος κατα του νεοφιλελευθερισμού έρχεται πρώτος) ο περιορισμός στη ρητορική όσον αφορά την αντιμετώπιση του προβλήματος και τελευταία η έμπρακτη υπεράσπιση αυτών των πρακτικών από μέρος της αναρχοαριστεράς δεν προωθούν την δημοκρατικοποίηση της γιουνανικής κοινωνίας...
Δεν μπορείς να φτιάξεις μια ομελέτα χωρίς να σπάσεις μερικά αυγά, αλλά σπάζοντας τα μόνο δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα φτιάξεις και ομελέτα...
Το ζήτημα παραμένει το ίδιο: Ένας κούκος-σωτήρας (βλ. για πχ Τσίπρα) δεν φέρνει την άνοιξη!
Οι κούκοι-σωτήρες μπορεί να έχουν (γκίβ δέμ δέ μπένεφιτ όφ ντάουτ) τις καλύτερες προθέσεις αλλά αν το καρπούζι είναι μάπα, δλδ η κουλτούρα είναι νεογουνανική - αντιδημοκρατική, εθνικοπατριωτική, πατριαρχική - τότε αφόδευσε ινσάιντ!
Ο/Οι καλός/οί-κακός/οί ηγέτες έχουν μικρή ημερομηνία λήξης, οι πράξεις τους κατα πλειοψηφία διαρκούν όσο και η θητεία τους.

Σε αντίθεση η κατασκευή δημοκρατικής κουλτούρας, ναι μεν παίρνει χρόνια να δημιουργηθεί, αλλά όταν θεμελιωθεί και περσούιτ με πάθος, έχει τη δυνατότητα να μετατρέψει μια κοινωνία πραγματικά σταθερή προοδευτική και ανθρώπινη…

*Γκέστ στάρ Δάμαλος - ευχαριστώ το Διονύση για την υπενθύμιση, τον είχα ξεχάσει...