Το όχι και τόσο ηρωικό “Πέταλο” - Έβρος google maps
Το καλοκαίρι του '96 με έφερε "παλιό" από το Λιτόχωρο στον Πέπλο δίπλα στον Έβρο.
"Εξ-υπηρέτησα" τη κακιά μητριά-πατρίδα στο 534 τάγμα πεζικού, φυλάσοντας τα σύνορα της εν λόγω κυρίας από τους "οχτρούς".
Βρισκόμουν στο σημείο εκείνο της θητείας που μετρώντας αγωνιωδώς τις μέρες, ώρες και τα λεπτά της "απομόνωσης" ήμουν πεπεισμένος ότι ήμουν το πλέον στριμωγμένο όν πάνω στη γή. Το βάρος του κόσμου πάνω στους ώμους μου σαν εκατομμύρια τόνων νερού που προσπαθούν να τσακίσουν βαθυσκάφος στην άβυσσο της τάφρου των Μαριανών.
Όλες αυτές οι σκοτεινές εγωκεντρικές σκέψεις πετάχτηκαν "έξω από το παράθυρο" με την έλευση της πρώτης περιπόλου στο "Πέταλο". (Που είσαι ρε προφήτη Νικολαιδή να μας δεις)
Το ποτάμι για όσους δεν γνωρίζουν δεν είναι το σύνορο του Γιουνανιστάν με την Τουρκία στα ανατολικά χερσαία σύνορα. Υπάρχουν κάποια σημεία που είναι θύλακες των δυο εθνών-κρατών πέρα του ποταμού που είναι και τα ποιό προσφιλή για το "σπρώξιμο" των μεταναστών καθότι εξυπηρετούν και ελαφρύνουν την δουλειά των μεταφορέων-εμπόρων ψυχών που δεν δίνουν δεκάρα για αυτούς, παρά μονό για τις δεκάρες τους. (Που δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό, ιδίως για τους μετανάστες)
Οπλισμένοι σαν αστακοί, με καμιά κατοσταριά σφαίρες και αλεξίθραυστα γιλέκα καβάτζα οι δυο "γενναίοι" βγήκαμε παγανιά να προστατεύσουμε τα "όσια και τα ιερά" (πληθώρα από τέτοιες παπαριές στα ελ. στρατά).
Αντ' αυτού όμως και μετά από μία με μιάμιση ώρας γύρα, πέσαμε φάτσα κάρτα επάνω σε τριάντα τρεις απελπισμένες ψυχές. Τα όπλα μας πάνω τους και το πρόταγμα της στάσης "αλτ".
Τι να σταματήσουν και τι να ξεκινήσουν αυτοί σέρνονταν κυριολεκτικά, οι περισσότεροι άντρες αλλά και μερικές γυναίκες αναμεταξύ τους, κοιτάξαμε ο ένας τον άλλο με το βλέμμα του μαλάκα να καθρεφτίζεται στα πρόσωπα μας, αποτραβήξαμε τα όπλα μας και τους κάναμε νόημα να κάτσουν στο έδαφος. Με body language και σπαστά αγγλικά τους ρωτήσαμε αν είχαν κάτι για φαί και για πιοτό; Μπαγιάτικο ψωμί, κάτι κακομοιρισμένα μισοβρεγμένα μπισκότα και κανά δυο μισοάδεια μπουκάλια φτηνή τουρκική ανθρακούχα πορτοκαλάδα βγήκε από τα σακίδια τους.
Τους αφήσαμε να φάνε και να ξεκουραστούν για κανά μισάωρο και μετά όλοι μαζί ξεκινήσαμε για το δρόμο πίσω στο φυλάκιο.
Λίγο πριν περάσουμε το ποτάμι, μπήκαμε σε σχηματισμό ένας στη μέση και ένας πίσω από αυτό το ασκέρι των εξαθλιωμένων συνανθρώπων μας, τα όπλα μας να τους σημαδέυουν, μην τυχόν και μας την 'πει κανένα καραβανόσκυλο που μπορεί να είχε έρθει επίσκεψη στο φυλάκιο.
Μόλις φτάσαμε τους αφήσαμε να καθήσουν έξω από το φυλάκιο, κάτι συνάδελφοι μας τους έφεραν νερό και ότι άλλο είχαμε περισσεούμενο. Εμείς αναφέραμε στο δόκιμο, που ήταν in charge στο φυλάκιο και αυτός με τη σειρά του το ανέφερε στη μονάδα και η μονάδα στα “γουρούνια” στην Αλεξ/πόλη.
Εν τω μεταξύ περιμένοντας την άφιξη των “ζώων”, προσπαθούσαμε να μαζέψουμε πληροφορίες από τους μετανάστες όσο αναφορά τα ονόματα τους, χώρες προέλευσης κτλπ. Οι περισσότεροι ήταν από την Μέση Ανατολή, οι υπόλοιποι από την Ρουάντα (συνεχίζαν να τρέχουν μακρυά απο τον εφιάλτη της γενοκτονίας) καθώς και ένας Τούρκος που μας έλεγε ότι θέλει να κάνει αίτηση για πολιτικό άσυλο. Πριν καλά καλά τελειώσουμε με τους συνανθρώπους μας να 'τα και έφτασαν τα "ζώα" με ένα άδειο λεωφορείο/κλούβα των ΜΑΤ.
Αφού τους έβαλαν χειροπέδες που φρόντισαν να σφίξουν σφιχτά, σαδιστικά στους καρπούς τους, τους διαολόστειλαν μια γύρα και τους φόρτωσαν στην κλούβα.
Πρώτη φορά στη ζωή μου είδα "ζώα" να κλουβιάζουν ανθρώπους.
Στη θέα όλων αυτών των απάνθρωπων χυδαιοτήτων, δεν αντέξαμε και αρχίσαμε να τους τη λέμε, μαζί και ο δόκιμος που τους απείλησε ότι θα τους αναφέρει, αλλά αυτοί στα αρχίδια τους χαλαρά.
Δεν πήρε πολύ χρόνο μετά το συγκεκριμένο περιστατικό να διαπιστώσουμε ότι αυτοί ήταν οι τυχεροί!
Τους άλλους θα τους μαζέυαμε τις επόμενες βδομάδες, κομμάτια μέσα από τα μετατοπεισμένα ναρκοπέδια και φουσκωμένους σαν μπαλόνια, να μπλοκάρουν τις αντλίες άρδευσης, μέσα από το ποταμι...καληνύχτα σας
