Έχω καιρό να σε ζαλίσω τον έρωτα συντρόφισσα φιλενάδα κάτοικο του λαμπρού Γιουνανιστάν, δεν είναι τυχαίο...βαρέθηκα να κάθομαι να γράφω παπαρομαλακίες στο κινητό, "μάλιασε ο δεξιός αντίχειρας μου" να βαράει την οθόνη προσπαθώντας να σε ψήσει να την κάνεις από τούτω το βοθρόβαλτο.
Τι το διαβάζεις και αναρωτιέσαι; Ξέρεις πόσες φιλενάδες σου από Αλβανία, Ρωσία, Γεωργία, Νιγηρία κτλπ πουλούν το "σώμα" και το μυαλό τους για ένα γιουνανικό κωλοδιαβατήριο και την υπόσχεση μιας ανθρώπινης ζωής κάπου βόρεια στην ΕΕ; Τις νεοφερμένες από τη Συρία την Αφρική και την Ασία δεν τις βάζω στη λίστα, πήραν μυρωδιά από την αποχέτευση που τρέχει ανεξέλεγκτη και χωρίς φίλτρα στη "λευκή θάλασσα" και είναι τράνσιτ με χιόνια και με κρύα και με κάθε μέσο μεταφοράς "πόσιμπλ" με πλοία, τραίνα και προπάντων το πόδι να ανηφορίσουν όσο γρηγορότερα και βορειοδυτικότερα γίνεται.
Αυτός ο τόπος εκεί κάτω άν και όμορφος εξωτερικά, στα σωθικά του παρουσιάζει μια άλλη εικόνα, κάτι λευκά σκουλίκια, από αυτά που τρώνε την σάπια σάρκα, καταβροχθίζουν το μέσα και κάποια στιγμή θα φάνε και το έξω, κατα διαστήματα δε τα τελευταία χρόνια πετάγονται που και που από ανοίγματα της σάρκας να σε χαιρετίσουν τον πλάτανο. Αλλά όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου η Ευανθία, τον τόπο δεν τον κάνουν τα βουνά, οι θάλασσες κι κάμποι, αλλά οι άνθρωποι.
Εσείς οι λίγες, καλές, αγαπημένες και εγκλωβισμένες, παραμυθιάζεται τους εαυτούς σας σε τακτά χρονικά διαστήματα για το φώς στο τούνελ και αναβάλετε την αναχώρηση σας από ανάγκη, συνήθεια, αυτοκαταστροφικές τάσεις, κοινωνικές και οικογενειακές υποχρεώσεις...φρούδες ελπίδες...αυτόφωτα όντα στα βάθη της θάλασσας των Μαριανών...
