Έχει και στο Πακιστάν Καζατζίδη

Διαβάζω στο Migrant Rights Centre - Ιρλανδία - "οι δικοί μας emigrants είναι κάποιας άλλης χώρας immigrants" και προσθέτω και εγώ με τη σειρά μου "και το αντίστροφο"!

 Δεν κόβω το πέος μου, αλλά αν κάτσω και την ψάξω διαδικτιακά, υποψιάζομαι ότι η πιθανότητα να βρώ μερικές ντουζίνες Καζαντζίδηδες (και βάλε) στον πλανήτη που μοιράσαμε σε έθνοι/κράτοι, είναι μαζί μου all the way.

 Σκέφτομαι εκείνη τη μανούλα σε κάποιο random παραγκοχώρι μερικά χιλιόμετρα έξω από το Ισλαμαμπάντ να κάθεται δίπλα στο "τρανζίστορ" (Made in Vietnam) μετά από μιας ολάκερης μέρας σκληρή δουλειά και να ακούει τον αντίστοιχο "Στέλιο Κ" να τραγουδά για την ξενιτιά και εκείνη να βουρκώνει κάτω από το βάρος των σκέψεων της.

 Ο "Στέλιος Κ" δεν είναι ένα πρόσωπο συγκεκριμένο. Στη Μουμπάσα, στο Λάγος, στην Κέραλα, στην Ντάκα, στην Δαμασκό, στην Γουοτεμάλα κτλπ μπορεί να αλλάζει όψη, φύλο, γλώσσα αλλά το τραγούδι του πόνου για την ξενιτεμένη/ο παραμένει πανομοιότυπο και ο πόνος ο ίδιος για αυτούς που έφυγαν και για τους άλλους που έμειναν πίσω, καθώς και οι ίδιοι φόβοι, αγωνίες και προσδοκίες.

 Άντε τώρα εξήγησε στον ντόπιο ρατσιστή/πατριώτη πως που και γιατί; Ούτε γνωρίζει, ούτε το νιώθει ούτε το καταλαβαίνει και ούτε θα το καταλάβει στον αιώνα τον άπαντα.

 "Ο χρυσαυγίτης" ανεξάρτητος σε ποιό έθνος/κράτος δρά, όταν ανοίγει το κεφάλι του μετανάστη, ντύνει στο χρώμα του πένθους κάποια μάνα/πατέρα/αδέρφια/φίλους...