Σε πρόσφατη συνομιλία μου κατά τη διάρκεια ελαφρού μεσημεριανού τσιμπουσίου στο διάλειμμα των εργασιών μας, μετά του φίλου/συντρόφου Βαγγέλη σε Ιταλικό καφέ παραπλεύρως του κτιρίου που στεγάζεται το "Φάτσατεφτερ", μεταξύ άλλων, αναφέρθηκαμε στη σχέση του αναρχικού χώρου με την εξουσία! Τι ποιό φυσιολογική συζήτηση μεταξύ δυο φίλων, ενός ταχυδρόμου και ενός ΙΤ worker?
Οι κουβέντες μας πολλές φορές μου ξυπνούν μνήμες από το παρελθόν.
Βλέπεις ηλικιακά εγώ είμαι ο κωλόγερος με τις περισσότερες εμπειρίες αλλά όχι απαραίτητα και ο λογικός, συνετός και μετρημένος όπως ο εν λόγω σύντροφος, εγώ είμαι παρορμιτικός και αυθόρμητος και δεν "βουτάω πάντα τη γλώσσα μου στο μυαλό μου" πριν ανοίξω το στόμα μου, όπως πολύ επιτυχώς είχε επισημάνει από τον καιρό που ήμουν νεανίας, η μεγαλύτερη αδερφή της μάνας μου που ήταν δασκάλα και ήξερε από αυτά τα πράγματα! Αλλά όταν κάτσω λίγο και σκεφτώ αναπολώ καταστάσεις από το παρελθόν που make sense και όπως λέει και ο λογικότατος φίλος Βαγγέλης "το προσωπικό είναι πολιτικό"!
Στις αρχές του 80' στην Χαιδομούνα και συγκεκριμένα στο άνδρο των φρικιών το "ακαπούλκο" μεταξύ άλλων αναρχοφρικιών ζούσε και βασίλευε ένα ζευγάρακι ξεμαλιασμένων νεαρών ονειροπόλων, ο "Τζάκ" και η "Λίτσα", όλα κυλούσαν όμορφα στο μικρό γαλατικό χωριό...σορρύ αυτό είναι από άλλο στόρυ...έν πάση περιπτώση, ο καιρός περνούσε χαλαρά μεταξύ πολύς μουσικής και αλκοόλ και του περιστασιακού μπάφου αλλά και πολλών διαμαχιών που αφορούσαν ήτε την μουσική ήτε την "επανάσταση", αμπελοφιλοσοφία κυρίως και το εν λόγω ζευγός ήταν κομάτι του σκηνικού.
Για μεγάλο διάστημα και μετά το χωρισμό του ζεύγους "Τζάκ" - "Λίτσας" κυκλοφορούσε μεταξύ των φρικιών η παρακάτω ιστορία που κατα την ταπεινή μου γνώμη αντικατοπτρίζει μεγάλο μέρος των απόψεων του αναρχικού κινήματος έν Ελλάδι.
Σε μια συζήτηση σε πηγαδάκι των αναρχοφρικιών με topic την καταραμένη την "επανάσταση", η "Λίτσα" πήρε το λόγο και άρχισε να αναλύει την άποψη της λέγοντας ότι "...όταν οι αναρχικοί πάρουν την εξουσία στα χέρια τους..." αλλά δεν πρόλαβε όμως να τελειώσει το σκεπτικό της και το χέρι του "Τζάκ" προσγειώθηκε στο πρόσωπο της, μετά από αυτή τη βίαιη σοκαριστική και ακρώς φασιστική κίνηση, την κοίταξε στα μάτια γεμάτος απέχθεια και ντροπή, διάολοστελνοντας την που με την ηλιθιότητα της τον είχε εκθέσει μπροστά στα μάτια των ομοϊδεατών φρικιών στην παρέα! Αναρχικοί!? Εξουσία!? Κατά το gospel του "Τζάκ" και όχι μόνο... αύτες είναι ασυμβίβαστες ένοιες...
Συμπεράσματα γλυκοσυμορίτη: Τω καιρό εκείνω πολλοί από 'μας, χωρίς να βγάζω τον εαυτό μου απ' έξω, άν και πιτσιρικάς, είχαμε τον "Τζάκ" για μάγκα και καραμπουζουκλή κτλπ κτλπ και τη "Λίτσα" για άσχετη ηλίθια μικρομαστούλα που μέχρι εκεί έφτανε το μυαλό της μέχρι εκεί καταλάβαινε και κατεβάζε όλες αυτές τις μπούρδες από το κεφάλι της κτλπ κτλπ
Τα πράγματα είχαν κάπως διαφορετικά και άλλαξαν ακομά ποιό τραγικά as time went by προς μυστήριες κατεύθυνσεις που κατέρρευσαν όλο αυτό το πατριαρχικό φαντασιακό οικοδόμημα πολλών από μας και άνοιξαν τα μάτια σε όλους αυτούς που ήθελαν να δούν.
Ο "Τζάκ" καθώς τα χρόνια πέρναγαν κράτησε το look, με το φρικέ καλοχτενισμένο μαλλί, τα χιπέ ρούχα, χαιμαλιά και αρχαιοελληνικό σανδάλι αλλά αργά, αλλά σταθερά, έβγαλε προς τα έξω όλο το φασιστικό, ακροδεξιό του είναι, με ρατσιστικές, αντισημιτικές, σεξιστικές και συνομοσιολογικές θεωρίες και ανάγνωση σε καθημερινή βάση σκουπιδο-φυλλάδων του στύλ Ελεύθερος Κόσμος, Ελεύθερη Ώρα καθώς και δικεφάλου καθότι φίλαθλος της ΑΕΚ, άρχισε δε τα νταραβέρια με τους πλέον εγκάθετους της περιοχής.
Η δε "Λίτσα" παρότι όντως "μικρομαστή", με γάμο, παιδιά και day job παρέμεινε ένας καλός και έντιμος άνθρωπος, καθόλου χαζή, που προσπαθεί, από όσο μπορώ να γνωρίζω, να την παλέψει όπως ο πάσα ένας ordinary joe στη Χαιδομούνα χωρίς πολλές πολλές φανφάρες και τυμπανοκρουσίες.
Όσο αναφορά τους επαναστατημένους συντρόφους αναρχικούς που θα έπαιρναν την εξουσία στα χέρια τους ακόμη διαπληκτίζονται μη καταλαβαίνοντας τι να κάνουν με την εξουσία ή άν θέλουν εξουσία ή όχι κτλπ κτλπ...πάει μακρυά η βα"Λίτσα".
