Με την αναμενώμενη μη εκλογή προέδρου δημοκρατίας στο ένδοξο Γιουνανισταν, εκλογές δρομολογήθηκαν, ώστε το πάντα "σοφό" γιουνανικό πόπολο θα προσπάθησει να εκλέξει τους νέους σωτήρες-άρχοντες του.
Από τους πρώτους που βγήκαν να πανυγιρίσουν την "αναπάντεχη" αυτή εξέλιξη στη χώρα της "ευτυχισμένης άγνοιας" ήταν η κορυφαία φασίστρια εθνικίστρια αντισημίτισα Ισλαμοφόβα Μαρί Λεπέν.
Δεν ξέρω άν είμαι μόνος σε αυτό, αλλά η παράλληλη πλεύση μέρους της αριστεράς με την λαϊκίστικη δεξιά και ακροδεξιά σε ότι αναφορά τον ευρωσκεπτικισμό και τον αντισημιτισμό μου προκαλεί μεγάλη ανησυχία.
Δεν ξέρω άν είμαι μόνος σε αυτό, αλλά η παράλληλη πλεύση μέρους της αριστεράς με την λαϊκίστικη δεξιά και ακροδεξιά σε ότι αναφορά τον ευρωσκεπτικισμό και τον αντισημιτισμό μου προκαλεί μεγάλη ανησυχία.
Η Ρωσία που υποστηρίζει το Γαλλικό Εθνικό Μέτωπο καθώς και άλλες ακροδεξιές οργανώσεις στην Ευρώπη βρήκε επίσης θετική αυτή την εξέλιξη. Οτιδήποτε είναι κατά, της έστω και "κακής" ενωμένης Ευρώπης, είναι "καλό και άγιο" για τους απανταχού δεξιούς/ακροδεξιούς και λοιπούς πατριώτες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ άν και δεν είναι ευρωσκεπτιστικό ή αντευρωπαικό κόμμα λόγω των στενών συνδέσμων ορισμένων στελεχών του με τέτοιες ιδέες/αντιλήψεις/απόψεις βάζει το κόμμα να φαντάζει σαν να βρίσκεται δίπλα δίπλα με κόμματα και χώρες που εκφράζουν τέτοιου είδους ιδεολογικών και πολιτικών απόψεων-θέσεων όπως το Γαλλικό Εθνικό Κόμμα της Λεπέν και τη Ρωσία των ολιγαρχών και του Πούτιν, μεταξύ αλλων.
Κάποια/ος από εσάς θα αρχίσει να αναρωτιέται και καλά θα κάνει, για το που οδεύει η χειραποσκευή;
Το φαντασιακό της πατριωτικής αριστεράς δεν είναι πολύ διαφορετικό από αυτό της εθνικιστικής δεξιάς και οι δυο πιστεύουν στο Έθνος-Κράτος και μάχονται κάθε άλλη μορφή νέων πολιτικών-κοινωνικών-γεωγραφικών σχηματισμών όπως ενώσεις κρατών με διαφορετικές θρησκευτικές, γλωσσικές, πολιτιστικές παραδόσεις κάτω από την ομπρέλα δημοκρατικών κοσμικών νόμων και συνταγμάτων.
Οι εκπρόσωποι αυτής της τάσης του κόμματος, αγνοούν εκούσια την ύπαρξη κοινότητων με διαφορετικό εθνικό/πολιτικό/θρησκευτικό υπόβαθρο που συνθέτουν το όλο της κοινότητας και προωθεί την άποψη της πλειοψηφικής εθνικά ελληνοχριστιανικής κοινότητας και τον ελληνικό εθνικοπατριωτισμό προς τέρψιν γιουνανών ψηφοφόρων και όχι μόνο ανά την επικράτεια.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι η στάση του ΣΥΡΙΖΑ οσό αναφορά τη διαμάχη μεταξύ Ισραήλ-Παλαιστίνιων.
Η λύση που βλέπει το κόμμα είναι η αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης, με άλλα λόγια η δημιουργία ενός ακόμη Έθνους-Κράτους, αντί της προώθησης της ειρηνικής συνύπαρξης διαφορετικών φυλετικών/θρησκευτικών/γλωσσικών κοινοτήτων κάτω από την ίδια στέγη ενός κοσμικού κράτους ή ομοσπονδίας κοσμικών κρατών που κατα τη γνώμη μου θα ήταν και το άκρως επιθυμητό.
Προφανές όμως είναι ότι η συνομοσπονδία κοσμικών κρατών ή ένα δικοινοτικό κοσμικό κράτος με την Χαμάς στο προσκήνιο είναι παντελώς αδύνατη. Αλλά και η λύση της defacto αναγνώρισης του Παλαιστινιακού κράτους χωρίς αυτό να είναι το αποτέλεσμα συνομιλιών μεταξύ των εμπλεκομένων μερών δεν μπορεί να είναι αυτό που προωθεί και υποστηρίζει ένα αριστερό κόμμα που πιστεύει στη δημοκρατία όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. 