εργατοσεξιστές αναρχοπατριώτες

“Καθάρισε τη θέση σου με αυτήν σου την κατάσταση πριν κάνεις επανάσταση”

 Αγαπητέ σύντροφε το παρακάτω δεν είναι ερωτικό γράμμα αλλά ούτε και επιστολή μίσους είναι η τωρινή προσωπικοπολιτική μου άποψη.

 Χαλάλησα τα καλύτερα πολιτικά μου χρόνια σε "ιρλανδική" (αυτό το ιρλανδική πάντα μου καθόταν στο λαιμό σαν βραχνάς) αναρχική οργάνωση! (βασίλισσα του δράματος ο κερατάς ε;)

 Στα εννέα χρόνια που ήμουν μέλος του "Κινήματος Εργατικής Αλληλεγγύης" (σκότωσε τον εργατιστή που κρύβεις μέσα σου) άκουσα πολλά, είδα λίγα και έμαθα πολλά περισότερα.

Στην περίοδο της ακμής της, περίπου 8 χρόνια πριν, η οργάνωση αύξησε τα μέλη της και μεγάλωσε τα κλαδιά της 3-4 φορές και μέσα σε 3 χρόνια max έμεινε μια τριμελής οικογένεια και 4 φίλοι, όλοι Ιρλανδοί.

 Κατά την διάρκεια της ακμής της, ένα από τα κλαδιά της απέκτησε δυνατή "φυλετική ανισορροπία" ως προς των αριθμό γυναικών/ομοφυλοφίλων σε σχέση με τα αρσενικά, ένα άλλο κλαδί δε στο οποίο βρέθηκα για ένα καλό διάστημα απέκτησε δυναμική παρουσία μη αυτοχθόνων!

 Όλα έδειχναν πως όδευαν σε μια ανάταση και έξαρση του κινήματος με την προοπτική "ερωτήσεων" όσο αναφορά τα πλέον καυτά κοινωνικά ζητήματα όπως η πατριαρχία τον εθνικοπατριωτισμό/μετανάστευση/κατάργηση των συνόρων και φυσικά το περιβάλλον.

 Η εύλογη ερώτηση είναι τι σκότωσε ολό αυτό το ελπιδοφόρο σκηνικό, με αποτέλεσμα να αποδεκατιστεί εντελώς η οργάνωση;

Η γρήγορη απάντηση είναι η εξής: Ο ΠΠΕ- ο πατριωτικοεθνικισμός η πατριαρχία και ο εργατισμός.

 Αυτός ο λίγος κόσμος που υπήρχε μέσα σε αυτήν την πλατφόρμα και συνεχίζει να πιστεύει στην άμεση δημοκρατία βρήκε το δρόμο του σε όλα αυτά τα οποία είχε ήδη πάθος να βάλει πλάτη μπας και γίνει τίποτα. Μην πάει το μυαλό σας σε τίποτς μεγαλεία και ηρωικές πράξεις και ποιός είναι ο μεγαλύτερος σύντροφας στην παράγκα, συνήθως η δουλειά που πιάνει τόπο είναι αυτή που γίνετε με καθαρά γυναικείο τροπό, έμφαση στην λεπτομέρεια, αθόρυβα, στο παρασκήνιο και χωρίς πολλές πολλές τυμπανοκρουσίες.

 Το κίνημα σύντροφα, δεν έχει να κάνει με την ταμπέλα που έχει κρεμάσει πάνω το κάθε πολιτικό μαγαζί, ούτε έχει να κάνει με διαδηλώσεις, πορείες, κάργα αφισοκολλήση και συναυλίες αλληλεγγύης, έχει να κάνει με την πίστη σε ιδέες και τη θέληση να κανείς your little bit μήπως και πραγματικά σιγά σιγά αρχίζει και αλλάζει προς το δημοκρατικότερο αυτή η φασιστοκοινωνία.

Αυτό το little bit, κατα τη ταπεινή μου γνώμη, έχει να κάνει με αυτούς που είναι οι καταδιωγμένοι και αδικημένοι στις φασιστοκοινωνίες που ζούμε όπως οι γυναίκες, οι ομοφυλόφυλοι, οι μετανάστες, οι Ρομά κτλπ...και όχι κάπου αλλού, σε καποιά άλλη γη, σε κάποια άλλη χώρα και όχι χωρίς την κυρίαρχη συμμετοχή των παραπάνω ομάδων συνανθρώπων μας στον αγώνα.

 Τα συνδικάτα από καιρό τώρα είναι ληγμένα, πατριαρχικά και αντιδημοκρατικά το ίδιο και οι αναρχικές, αντιφασιστικές και οι αντιρατσιστικές οργανώσεις που στην συντριπτική τους πλειοψηφία εκτός του ότι είναι πατριαρχικές και αποφεύγουν την ένταξη στις τάξεις τους, τις γυναικές. τους ομοφυλόφυλους και τους μη αυτόχθονες, δεν πιστεύουν στο διεθνισμό και σιγοντάρουν μονίμως εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα όπως το καταλανικό, παλαιστινιακό, βασκικό και ιρλανδικό μεταξύ άλλων...

 Η επιλογή που όλοι λίγο πολύ έχουμε μπροστά μας είναι πολύ ξεκάθαρη...άν πιστεύουμε στον εκδημοκρατισμό των κοινωνιών μας ή συμμετέχουμε σε σχήματα με ωραίες ταμπέλες και τίτλους αγωνιστικότητας, τίγκα στα φούμαρα κτλπ κτλπ, ή κάνουμε το λίγο που μπορούμε συμμετέχοντας σε ομάδες, σχήματα, οργανώσεις που έμπρακτα εφαρμόζουν αντιπατριαρχικές, αντιπατριωτικές και δημοκρατικές πολιτικές.