Τώ καιρώ εκείνω η αφεντιά μου και μετά από ένα σωρό περιπετειών και προβλημάτων υπηρετούσα τη μαμά πατρίδα στην 31η; τεθωρακισμένη ταξιαρχία στο Λιτόχωρο και ποιό συγκεκριμένα στο 647 μηχανοκίνητο τάγμα πεζικού.
Το τάγμα μου ήταν μισερό και κακομοιριασμένο, όπως και όλες οι άλλες μονάδες που υπηρέτησα πριν και μετά από αυτό, όπως το 298 ΤΕ στη Χώρα στην "Ουγκάντα", το τάγμα στους Μυτιλινιούς ( μακάρι να καεί ολοσχερώς το μπορντέλο δεκάρα δε δίνω για αυτούς τους μισάνθρωπους) και αργότερα το 534 στον Πέπλο. Εξαίρεση αποτελούσαν τα κέντρα νεοσυλλέκτων όπως η Κόρινθος, η Σύρος και το ΚΕΒΟΠ στο Χαϊδάρι που είχαν κόσμο για ευνόητους λόγους.
ΔΕΚΑ ΕΝΝΕΑ ΜΗΝΕΣ & ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ από τη ζωή μου χαράμισα εκεί μέσα συν το μισοχαμένο διάστημα μιας αναβολής ενός χρόνου στο μεσοδιάστημα. Παρουσιάστηκα της 24 Ιανουαρίου του 94' και απολύθηκα της 28 Οκτωβριου (για να μην το ξεχάσω ποτέ μου) του 96'!! (Τα σαδιστικά παιχνίδια της μοίρας σε όλο τους το μεγαλείο, για να λέμε όμως τα "figs figs και τη σκάφη σκάφη" είχα βάλει και εγώ το χεράκι μου με τις αποφάσεις που είχα πάρει όλο αυτό το διάστημα.)
Για να είμαι ειλικρινής είμασταν πολύ τυχεροί στο λόχο μας στο Λιτόχωρο καθότι ο διοικητής του λόχου μου ήταν ένα νεαρό φρικιό που είχε βρεθεί στο στρατό κάτω από πολύ περίεργες συνθήκες και τα είχε χοντρόγραμμένα όλα κανονικότατα στα χαμηλά σημεία του σώματος του. Καραβανάδες δυστυχώς γνώρισα αρκετούς σαν τον Οδυσέα όμως κανείς.
Όλα κυλούσαν αργά γεμάτα στο Λιτόχωρο, ΚΨΜ, πήδημα φράκτη για Κατερίνη και ΣΚ για Σαλόνικα άν υπήρχαν "γκαφρά", ασκήσεις, βολές, κανά "σκηνάκι" σε ένα δάσος κοντά στο Δίον, (χειμερινή διαβίωση και έτσι στους πρόποδες του Ολύμπου...μπρρρ) σκοπιές, περίπολα, αγκαρίες, ναρκωτικά και άφθονη "Μαλαματίνα" μπλιαχ...μες' στην τρελή χαρά ένα πράγμα.
(Άν τυχόν και διαβάζει ο Στέλιος ο Π. από τους Αγ. Αναργύρους της Κοκκινιάς καλείται να επικοινωνήσει ASAP με την διεύθυνση του μπλόγκ.)
Τίποτα δεν προμύνηε τα σκατά που θα εμφανίζονταν μπροστά μας "out of the blue".
Ήταν ένα παγωμένο πρωινό του Φλεβάρη του 96', εγώ ροχαλίζα χωρίς σταματημό στο επιλοχάδικο οι δε συνάδελφοι μου που είχαν κάψει τα πάντα, στην κυριολεξία, για να ζεστάνουν το κοκαλάκι τους ροχάλιζαν επίσης στους θαλάμους.
Πρέπει να ήταν γύρω στις 3 με 4 το πρωί όταν κάποιος από το θάλαμο χτυπούσε την πόρτα από το επιλοχάδικο σε σημείο να αρχίσουν να ξεκολούν οι μεντεσέδες μήπως και κατάφερνε να αναστήσει τον νεκρό (moi), με επιτυχή οφείλω να ομολογήσω αποτελέσματα. Σηκώθηκα πάνω μισό ζαλισμένος μισό κοιμισμένος και άρχισα να κατεβάζω μισό κάρο καντήλια ρωτώντας τι που και ποιός.
Η απάντηση με ξάφνιασε: Μας την 'πέσαν οι Τούρκοι στην Κώ!..."Ε και; απαντάω εγώ...στην Κώ μας την 'πέσαν όχι στην Κόνιτσα, θα πάνε οι άλλοι από τα δίπλα νησιά να βοηθήσουν!"..."Ποιά δίπλα νησιά ρε μαλακά" μου απαντά
"Έχει έρθει το αρματαγωγό "Σάμος" στον Πλαταμώνα (Αυτή η καριόλα η "Ουγκάντα" εφιάλτης μου είχε γίνει) να μας φορτώσει για την Κώ"... "Τι λες ρε μακεδονικέ χαλβά"..."Τι δουλειά έχουμε εμείς εκεί κάτω δεν έχει άλλους ποιό κοντά;" του ανταπαντώ
Στο στρατόπεδο είχαν κατεβάσει τους διακόπτες, βαθύ σκοτάδι επικρατούσε παντού, οι "μαύροι" με κάτι μπαλαντέζες πάλευαν τις μηχανές από κάτι Leopard, ο Οδυσέας είχε έρθει μέσα στο στρατόπεδο και έσκουζε οδηγίες/κατευθύνσεις, στο χαβαλέ πάντα, παρόλα αυτά εμείς τρέχαμε! Τρέχαμε να φορτώσουμε στα "παπάκια" τα "πενηντάρια", στα μισά γιατί εκτός του ότι δεν είμασταν αρκετοί από εμάς να τα επανδρώσουμε δεν είχαμε και μπαταρίες για όλα. Τα βάζαμε μπροστά κατα διαστήματα με τις μπαταρίες των άλλων αλλά χωρίς δικές τους δεν μπορούσαμε να λειτουργήσουμε το σύστημα ενδοεπικοινωνίας οπότε ήταν παντελώς άχρηστα.
Η κατάσταση θύμιζε το κλασικό "Κάναμε επανάσταση", "εδώ δεν έχουμε όπλα και ο άλλος κάνει επανάσταση"...από την "λούφα και παραλαγή"... με την διάφορα ότι εμείς "κάναμε πόλεμο" καθώς θα πηγαίναμε να ενισχύσουμε την πρώτη γραμμή στην Κώ!
Οι "χύμα" του Οδυσέα καλά την παλέυαμε και στο δίπλα λόχο μια από τα ίδια, στον τρίτο λόχο όμως, το λόχο ενός τριάστερου λοχαγού νοσταλγού της χούντας τα πράγματα ήταν τελείως αποσυντονισμένα.
Με έστειλε ο Οδυσέας στο γραφείο του να δω τι γίνεται, το γραφείο του όμως ήτανκλειδωμένο και αυτός μέσα να κλαίει γοερά, χτύπησα κανά δυό φορές την πόρτα δυνατά, όταν μου άνοιξε τον είδα με τα ματιά αναψοκοκκινισμένα αλλά χωρίς δάκρυα και από πάνω από το γραφείο του το εικόνισμα με το "πουλί"! Του είπα ότι θέλει να τον δει ο διοικητής μου και έφυγα.
Ότι "παπάκια" είχαμε ήταν φορτωμένα και έτοιμα, οι μηχανές ζεσταμένες. Περιμέναμε το σήμα να την κάνουμε, είχε ποια ξημερώσει. Αντ' αυτού και μετά από καμία ώρα περίπου μετά το ξημέρωμα ίσως λίγο παραπάνω, μας κάλεσαν οι διοικητές μας και μας ανακοίνωσαν ότι είχε βρεθεί διπλωματική λύση...
Αργότερα όταν καθήσαμε να ησυχάσουμε και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε με καθαρό μυαλό το όλο πράγμα, συμφωνήσαμε ότι θα τον είχαμε πιεί τζάμπα και βερεσέ άν κάναμε καμιά μαλακία και κατηφορίζαμε προς την "Μποχαλία" big time! Η σκέψη και μόνο μας προκάλεσε ρίγη.
Η Τουρκία έχει στρατό όχι αρχίδια, δεν υπάρχει περίπτωση, ούτε μια στο εκκατομύριο, να κάνει ντου σε στεριά ή νησιά και να μη μας πάρει φαλάγγι. Ποιον νομίζουν ότι κοροϊδεύουν παρά μόνο εμάς όλους και τους εαυτούς τους, άν πιστεύουν όλα αυτά τα πατριωτικά/ηρωικά παραμύθια, η χώρα μπάζει από παντού.
Τζάμπα όλα αυτά τα φράγκα που ξόδευαν από το ΑΕΠ όλα αυτά τα χρόνια για εξοπλισμούς/μίζες, 7/10 κτλπ ενώ κάλλιστα θα μπορούσαν να προωθούν έμπρακτα την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΟΚ/ΕΕ. Έτσι θα μπορούσαν να ρίξουν όλα αυτά τα αμύθητα ποσά που εχουν ξοδεύετει για τα στρατά στην παιδεία μπας και ξεστραβωθεί κανένας λούμπεν παραπάνω.
Έτσι ο Τάπερμαν τον έκανε γαργάρα και ευχαρίστησε τους Γιάνκηδες; Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει; Αφού άν δεν επενέβαιναν αυτοί να το σώσουν θα πηγαίναμε άψαλτοι και εμείς και άλλοι πολλοί, όπως στην κατακαημένη την "Κουμπαρία" το 74'.
Ο Γιουνανικός tribal αστικός ψευδοκαπιταλισμός δεν έχει μακροπρόθεσμο ή βραχυπρόθεσμο σχέδιο για κανένα πρόβλημα παρά μόνο λύσεις της τελευταίας στιγμής του στύλ "φίλημα κατουρημένης ποδιάς".
Αυτά όμως τα παιχνίδια είναι άκρως επικίνδυνα όπως έχει αποδειχτεί περίτρανα στο παρελθόν και καταλήγουν σε μεγάλες ανθρώπινες τραγωδίες.
Μόνο άν έκτιζαν πραγματικά καλές σχέσεις με τις γείτονες χώρες θα μπορούσαν να χτίσουν τις βάσεις για κάτι διαφορετικό, αντ' αυτού προσπαθούν να κρύψουν όλες τους τις πολιτικές/κοινωνικές/οικονομικές αποτυχίες κάτω από το χαλάκι που λέγεται πατριωτισμός!
Λεξιλόγιο
Τάπερμαν = Κώστας Σημίτης
Γιάνκηδες = Αμερικάνοι
Παπάκι = Ελαφρύ άρμα μεταφοράς πρωσοπικού Μ113 - υπηρέτησε στο Βιετνάμ
Ουγκάντα = Σάμος - λόγω της πυκνής και μοναδικής βλάστησης
Γκαφρά = Λεφτά
Σκηνάκι = Στρατιωτική κατασκήνωση
πενηντάρια = πολυβόλα 0.50 χιλ
πενηντάρια = πολυβόλα 0.50 χιλ
ASAP = As Soon AS Possible - Το γρηγορότερο δυνατό
Πουλί = Το σύμβολο της δικτατορίας των συνταγματαρχών - ο Φοίνικας
Μποχαλία = Κώς
Κουμπαρία = Κύπρος
Γιουνανικός = Ελληνικός - από το Yunanistan
Leopard = Κυρίως άρμα μάχης του ελ. στρατού
No comments:
Post a Comment